Zomer 2012. Na een natte droom over een warme staaf van ongeveer 38 millimeter breed word ik wakker. Alleen, zoals wel vaker. In een leeg huis. Prima. Mijn dag begint met het kijken van te bruine benen, te gelukkige mensen en vooral veel alcohol op Facebook. Niet echt iets om vrolijk van te worden op momenten dat je liever verdrinkt in zelfmedelijden. Kijkend in de spiegel lijk ik overreden door een trekker. In mijn haar zouden zich prima een aantal vogeltjes kunnen nestelen. Tijd om iets te maken van mijn leven. Vandaag gaat het gebeuren.
Als een breezerige bakvis meld ik mijzelf aan op msn in de hoop dat er meer trieste thuisblijvers zijn zoals ikzelf. Blijkbaar niet. In een vlaag van verstandsverbijstering zie ik dat mijn beste vriendinnetje aangemeld is. Vrienden. Mijn wanhopige smeekbede begint hier. 'Heb je zin om mee te gaan naar....' typ ik terwijl ik zie dat ze alweer offline is gegaan. Ik ben inmiddels verdronken in de Marianentrog.
Ik maak mijn dromen dan maar alleen waar. Door Den Bosch lopen met een stapel roze wolken met hartjes en een warme staaf van rond de 38 milimeter in mijn hoofd. En wanneer ik iets in mijn hoofd heb, wil ik het hebben. Rondtippelend op mijn hakken ga ik recht op mijn doel af. Ik kijk mijn doel recht in de ogen. Je wordt van mij. Mijn handen worden klam, de zenuwen gieren door mijn lijf. Mijn dag wordt gemaakt, speciaal door jou.
In een hoekje in de binnenstad van Den Bosch ruk ik mijn warme staaf uit de verpakking en beleef ik dat speciale gevoel. Een gevoel dat je het meest intens beleefd wanneer je alleen bent. De plastic geur negeer ik maar. Dit is een van de mooiste roze knotsen die ik ooit gezien heb. Een gelukszalig gevoel trekt over mijn lichaam. Terwijl de stoppen in mijn lijf doorslaan pak ik de knots vast en draai hem in mijn vogelnestje.
Ik heb een nieuwe krultang.
