Witte waas

Een vluchtige blik naar links. Er komt niemand aan, gelukkig. Veilig.
Een vluchtige blik naar rechts. Oog in oog met een kat. Maar die kat doet gelukkig niets.
Dat is waar ik begon. Op een veilig afstandje van huis, achter een boom. Vouwen.

Voor mij is dit ritueel bijna maandelijks geworden. Op een afstand van huis gaan staan- op een plek waar ik veilig ben en er geen mogelijkheid is dat mijn vader of moeder heel per ongeluk langs komt lopen- om mijn pas gekochte kleding zo strak mogelijk op te vouwen zodat het lijkt dat ik met minder thuis kom.

Als ik ga winkelen, doe ik dit het liefst alleen. Of met een man. Helemaal de (meestal korte) tijd voor mezelf nemen. Geen gezeur van een vriendin die zo'n beetje iedere H&M in Utrecht wil bekijken. Stomme trut, je hebt er toch allemaal dezelfde kleding. Snap dat dan. Doelgerichtheid heet dat. Het ontbreekt hoor, bij velen. Bij mij niet. Tijdens het winkelen krijg ik een soort witte waas voor mijn ogen. Ik pak alles maar uit rekken. Ik kijk naar wat ik mooi vind, niet naar de prijzen. Bij de kassa moet ik altijd even slikken. Ik troost mezelf in de trein met de gedachte dat ik er hard voor heb gewerkt. Dat ik het heb verdiend.

Met bibberende handjes pak ik de prijskaartjes vast. 250 euro. Tweehondervijftig. Twee-honderd-vijftig. Ik laat het even rustig op me inwerken. Ik denk na over hoe gigantisch dat bedrag eigenlijk is. Een kwart voor 1000 euro. Een kwart. Één vierde. De grijze man tegenover me kijkt vol medelijden. Ik zie hem denken: Daar heb je weer zo'n triest kind dat teveel geld heeft uitgegeven. Ik wil hem aankijken en tegen hem schreeuwen: 'JA LUL, DAT ZIE JE GOED' maar ik doe het niet. Ik realiseer me dat er iets goed mis met me is. Die witte waas voor mijn ogen is een bomaanslag op mijn portemonnee.

Bij thuiskomst houd ik mijn tas strak naast me. Met mijn nog strakker opgevouwen kleding. Zodat mijn tas leeg lijkt. Vrouwentactiek noem ik het maar. Wederom beschamend. Dan komt het onvermijdelijke gesprek.

'En Iris, heb je nog iets gekocht?'
'Eeehh, nee'
'Je bent de hele dag in Utrecht en Amsterdam geweest en je hebt niks gekocht?'
'Nee...'
'Dat is knap!'

Ik kan het niet laten om bij thuiskomst al mijn kleding uit te stallen en aan te trekken. En ja hoor. Dan komt mijn moeder binnen. 'ZIE JE WEL, JE HEBT TOCH IETS GEKOCHT! HOEVEEL HEB JE ERVOOR BETAALD?' Slik. Rood. Hap. Kom op Iris, lieg. Doe wat je goed kunt. 'Ik weet het niet precies, het was in de.. in de...' 'Ik geloof echt niet dat het uit de uitverkoop is hoor' Fuck. Fuck. Fuck. Nieuw smoesje? Krakende hersens. Ik kan het niet meer.

Nu zit ik hier. Met mijn veel te dure vest aan, waarvan ik eigenlijk zeker weet dat niemand hem mooi vindt, behalve ikzelf. Maar wat was ik blij. Al was het maar voor 5 minuten. Ik weet dat ik iets aan die waas moet doen. Misschien moet ik eens langs de opticien gaan. Maar dan wel NA de nieuwe collectie van Karen Millen.

The land of confusion

Waarschuwing 1: Kun je niet tegen gezeur en haat, klik dan weg.
Waarschuwing 2: Ben je een Nederlandse-regering-ophemelde-huppelkut, klik dan weg.

There’s too many men, Too many people
Making too many problems- and not much love to go round
Oh can’t you see, this is the land of confusion?

Phil Collins zong er 25 jaar geleden al over. Het land van verwarring. De VS, een groot land. Alleen daar gebeuren DE dingen. Alleen daar kunnen mensen met een geweer onschuldige mensen doodschieten. Alleen daar. Dachten we. Tot afgelopen zaterdag.

Alphen. Het is niemand ontgaan wat er is gebeurd afgelopen zaterdag. Een man waar niks mis mee leek, ook wel Tristan van der V genoemd-of door het altijd respecterende AD (ahum) ‘gewoon’ Tristan van der Vlis, schoot als een gek in de rondte met een semi-automatisch wapen. Zes mensen overleefden het incident niet. Waarom hij het deed weet niemand. Hij deed wel af en toe een blowtje en had zelfmoordneigingen. Vergeet zijn wapenvergunningen niet-Ja, ik zei vergunningen. Hij had er meerdere.

Dat is precies wat ik niet snap. Kijk de een na laatste zin van de vorige alinea, en de laatste. Vergelijk het eventjes. Snap jij het? Ik niet. Iemand met zelfmoordneigingen die een wapen in bezit mag hebben is als een emo een scheermes in de hand duwen. Het ergste is nog dat de schuld eigenlijk indirect niet eens bij Tristan zelf ligt. Om een vergunning te krijgen moet je namelijk 8 jaar geen strafblad hebben gehad en ook nog eens geestelijk stabiel zijn. Mijn vraag is gewoon; wat ging hier mis? Waarom kreeg deze man een vergunning? Waarom werd er zo makkelijk mee omgesprongen? WAAROM? Wie is hier nou eigenlijk schuldig aan? Tristan die zelfmoordneigingen had, of de idioot die niet doorhad dat hij suïcidaal was?

Verder kan ik er gewoon niet met mijn hoofd bij wat de regering nu doet. Ze denken blijkbaar dat ze het goed maken door nu achteraf maar eventjes te kijken en dingen aan te passen. Ineens moet er gekeken worden naar de wapenvergunningen. Ik persoonlijk vind dit echt wagelijk. Ik denk dat de nabestaanden en ‘overlevenden’ van dit spektakel hier hetzelfde over denken. De regering moet nu hun medeleven laten zien. Want ja, nu is het natuurlijk dé tijd. De tijd om medeleven te betuigen. Nu van een 19 jarige jongen zijn vader het eeuwig vuur in gaat. Mensen zijn kapot van verdriet. Zijn hun vader kwijt, hun oma, hun opa. Hebben iets gezien dat ze nooit meer van hun netvlies af zullen krijgen. Nee regering, het is te laat. Veel te laat.

Someone told me before: zo gaat het in Nederland. Er is hier iets goed mis. Alsjeblieft, iemand, leg me uit waarom. Het kwaad is geschied en men gaat de problemen oplossen. Nederland moet wakker worden. Pak problemen vooraf met beide handen aan. Loop niet uit je neus te vreten in Den Haag. Neuk niet met de vrouw van een collega in de kamer, maar ga iets doen. Als het te laat is heeft het geen zin meer, geloof me. Het enige dat hier aangewakkerd wordt, zijn de feiten. En men moet eens zeggen waar het op staat. Nederland is ziek. De Nederlandse regering moet nog veel leren.

Phil Collins had het fout. Niet Amerika is ‘the land of confusion’, het is Nederland.

NB: Alle respect en sterkte voor de ouders van Tristan, alle nabestaanden en slachtoffers