Lieve Miley Cyrus,
Sinds jouw strak ingepakte billetjes tegen het geslachtsdeel
van Robin Thicke schuurden op de Video Music Awards, ben je hot and happening.
Één optreden, misschien duurde het nog geen vijf minuten, en de hele wereld
viel over je heen. Eigenhandig zet je een leger op van veel te jonge meisjes
die liever ´yolo´ dan ´mama´ roepen. Je bent er bijzonder trots op, zo zeg je
zelf.
In je nieuwe programma leg je uit hoe hard je werkt. Je
roept wat over je zelfbenoemde ´movement´
en jubelt over hoe je nieuwe video Wrecking Ball zo zwaar beladen voor
je was. Misschien is het ook heel zwaar om in een doorzichtig wit topje en nog
doorschijnender broekje op een koude ijzeren kogel te zitten. Misschien was het
een emotioneel moment toen je je tong over die hamer liet glijden– inclusief
hongerigere blik dan je in een gemiddelde pornofilm ziet. Met die blik probeer
je de hele wereld te indoctrineren met het Miley-virus. Dat je voor die
aandacht wordt herinnerd als ‘die doorgedraaide gek op die sloopkogel’,
interesseert je niet. Zolang het geld maar jouw kant op rolt.
Hoewel je een paar jaar
geleden nog de brave Hannah Montanna was, lijk je nu aardig van het rechte pad
af te wijken. Je wilde haren verloor je letterlijk, maar
figuurlijk groeien ze volop. Je was een voorbeeld voor veel jonge meisjes,
zonder dat je daar moeite voor deed. Iedereen wilde dat knappe meisje met de
mooie blauwe ogen en de lange donkere krullen zijn. Die lange haren zijn
inmiddels verruild voor een strakkere opscheer dan die van een gemiddelde
Rotterdamse scooterjongen. In die eerst zo vriendelijke helderblauwe ogen staan
nu blinkende dollartekens, maar bovenal vraagtekens. Meisjes weten niet meer op
wie ze moeten lijken, en jij weet niet meer wie je moet zijn.
PS. DIT IS EEN PORTFOLIO ARTIKEL. Bij deze het vriendelijk verzoek dit artikel niet over te nemen zonder toestemming.